11 Φεβ 2009

Η μελαγχολία έχει χρώμα

Αλέξης Ακριθάκης             Το μεγάλο ταξίδι 1977
Αλέξης Ακριθάκης Άτιτλο    (μεγεθυμένο τσίκι τσίκι) 1972


Τα έργα του Α. Ακριθάκη έχουν τρελό χρώμα, στα όρια της έκρηξης. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος πίσω από τον καλλιτέχνη ήταν άκρως καταθλιπτικός (πεθαίνει από αλκοολισμό (και όχι μόνο), που τον είχε οδηγήσει ο άρρωστος ψυχισμός του). Κάπου στις σημειώσεις του διαβάζουμε: «Το πιο κοντινό είναι ο θάνατος του σκύλου και μια αυτοκτονία που σημαίνει θάρρος για τη ζωή. Ένα καινούργιο έργο που κανείς δε το ξέρει».

Βλέποντας πάλι το έργο του, μου γεννιέται μια τρελή ιδέα: μήπως εξ αιτίας αυτού (του έργου δηλ.) βάθαινε η κατάθλιψή του? Πως? Μα για σκεφτείτε τον άνθρωπο σκυφτό μέσα στην βαθιά του θλίψη, να γεννά εικόνες χαράς, ερωτικές γεμάτες (τι ειρωνεία) ζωή.
Το παιδί μέσα του ζήτησε πολλές φορές τα όρια. Μάταια όμως, ούτε στις νεανικές του τρέλες ούτε και στις ώριμες κραυγές του, βρίσκετε κάποιος να τον συντρέξει. Όλοι τον εξωθούν στην «τελείωσή» του, που δεν είναι άλλη από την τέχνη. Ούτε κι αυτός μπορεί να την αποφύγει. Τα τελευταία χρόνια περισσότερο ζει όταν ζωγραφίζει παρά όταν αφήνει τα σύνεργά του. Και τότε όμως, δεν ζει τη ζωή του ζωγραφίζοντας, αλλά ζει μια ζωγραφική ζωή που πραγματώνεται πάνω στους καμβάδες του, έχοντας απέναντί της, τον άθρωπο Αλέξη να σπαράζει για μια στιγμή μαζί της, μέσα της.

Αυτές οι σκέψεις με κάνουν να μην μπορώ να αποχωρισθώ τον άνθρωπο κοιτώντας το έργο του. Το αχόρταγο βλέμμα μου χαϊδεύει τον κόσμο του, παίζει με την ιδέα της βαλίτσας του. Πάντα σκέφτομαι με τι να ήταν γεμάτη. Έτσι χωρίς όγκο που απεικονίζεται, μόνο για όνειρα την έχω ικανή να γεμίζει, με ασύνδετες σκέψεις με περιττές λεπτομέρειες. Ύστερα τα επαναλαμβανόμενα αυτιστικά «τσίκι τσίκι», μου αποκαλύπτουν την μοναξιά που τον πλημμύριζε. Ώρες ατέλειωτες που κατακλύζονταν από Ερινύες κι’ αυτός εκεί με το «τσίκι τσίκι» του, να τις παλεύει, να μην τον καταβροχθίσουν.

Πόσες φορές δε σκέφτηκα, τι φρικτό είναι να γνωρίζεις... (μία φίλη μου μικροβιολόγος έχει στερηθεί το φαϊ, γιατί γνωρίζει τι κινδύνους διατρέχει) και άλλες τόσες πάλι υποψιάζομαι, ότι, γι’ αυτό που μαθαίνουμε, υπάρχει πάντα ένας λόγος, καλά κρυμμένος που ζητά περισσότερη γνώση για να αποκαλυφθεί και πάλι ένας νέος λόγος κρύβεται κ.ο.κ.

Άλλες φορές αναρωτιέμαι ποια είναι η αλήθεια: αυτή των έργων η αυτή της ζωής του καλλιτέχνη? Τότε εμφιλοχωρεί μέσα μου μια ακόμα πιο τρελή ιδέα. Κι αν υπάρχουν πολλές αλήθειες που ανάλογα με τι καταπιανόμαστε, τις βιώνουμε σε ακραίο διαχωρισμό η σε καθολική σύγχυση? Φαντάζομαι έναν κόσμο γεμάτο από τις πολλαπλές αλήθειες των ανθρώπων που δεν ντρέπονται και κυρίως δεν φοβούνται να αποκαλύψουν. Φαντάζομαι τις δικές μου αλήθειες να συνομιλούν μεταξύ τους, δίχως να χρειαστεί να μπω στο Δαφνί γι’ αυτό, όπως ο Αλέξης.

Η μεταμοντέρνα κατάσταση, που παιδί της είναι ο Ακριθάκης διέρρηξε τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό το φανταστικό και το ονειρικό. Η γνώση που μας ενστάλαξε πρώτος ο Φρόιντ για την ύπαρξη του ασυνείδητου που προσπαθεί να σπάσει τον πέπλο των απωθήσεων, φωτίζει το έργο του Ακριθάκη από άλλη οπτική γωνία. Το χρώμα είναι αποτέλεσμα φωτισμού και από αυτή την άποψη η μελαγχολία έχει χρώμα και μάλιστα εκρηκτικό.

20 σχόλια:

  1. Θέτεις πολλά ενδιαφέροντα θέματα, φίλε μου, μέσα από την τόσο μεστή ανάρτησή σου.
    Θα πρέπει να τα συζητάμε σταδιακά, μεσα από αυτό τον τόπο...
    Και θα το κάνουμε.
    Κρατώ αυτό για τη γνώση (και το τίμημά της) και αυτό για την αλήθεια (και τις παραποιήσεις της).
    Για το πρώτο, θα σημείωνα το αρχαίο "ο προσθείς γνώσιν προστίθησι άλγημα" αλλά τι να κάνουμε...το προτιμώ!
    Για το δεύτερο θα δανειστώ το (σχετικό) συμπέρασμα για τη λογοτεχνία: "Δεν υπάρχει λογοτεχνία με ευτυχισμένους ήρωες" για να καταλήξω (αυθαίρετα;) ότι δεν υπάρχει τέχνη αληθινή παρά μέσα από τον προσωπικό πόνο και άρα η μόνη αλήθεια είναι αυτή της ζωής του καλλιτέχνη.

    Ίσως λίγο ρομαντικές οι απόψεις μου.
    Πιστεύω όμως ότι αυτή, στην ουσία, είναι και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του καλλιτέχνη και του δεξιοτέχνη.

    Ο Ακριθάκης ήταν πραγματικός καλλιτέχνης!

    ΥΓ.1. Μόλις παρακολούθησα μια συνέντευξη (στην "Εποχή των εικόνων") του Βλάση Κανιάρη, Τον προσθέτω στον κατάλογο με τον Κουνέλη και Τσόκλη..(ίσως και τον Κεσανλή).

    ΥΓ.2. Χθες βρέθηκα σε μια ομαδική έκθεση στο Μύλο της Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε - και τον συνάντησα μετά πολλά χρόνια - ο παλιός (από τα γυμνασιακά χρόνια) φίλος Γιώργος Χαρβαλιάς.

    Καλό ΣΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαίρομαι που βρίσκεις ενδιαφέρουσες τις αναφορές μου. Βασική μου επιδίωξη είναι να αναφερθώ στην τέχνη σαν θεατής και όχι σαν ειδήμων. Έχω βαρεθεί τις επιδειξιομανείς αναφορές των Ιστορικών τέχνης – Τεχνοκριτικών και αποφάσισα να ανοίξω μια συζήτηση με τον εαυτό μου κυρίως και με αυτούς που μπαίνουν στο κόπο να διαβάζουν τις καταγραφές μου. Λέω, στον εαυτό μου κυρίως, γιατί πιστεύω ότι η αφήγηση έχει δύναμη της κατανόησης και εμβάθυνσης που τη χρειάζομαι.

    Οι απόψεις σου, κάθε άλλο, παρά ρομαντικές είναι , γιατί οι ρομαντικοί πίστευαν σε ένα απροσμέτρητο εκεί μέσα, σε αυθεντίες που παράγουν από εσώτερο χάρισμα, ενώ εσύ αναφέρεσαι σε πόνο που είναι τόσο πραγματικός όσο η ζωή η αλλιώς στον πόνο που υπάρχει εξ αιτίας της.

    Θα σε προκαλούσα να συμπληρώνεις όπου νομίζεις τις αναφορές μου εάν το θέμα σου είναι οικείο. Θα το χαιρόμουνα πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα,
    πριν απ' οτιδήποτε άλλο θέλω να πω, ότι μου αρέσει όλο και περισσότερο αυτό το μπλογκ...
    Είναι ένας τόπος όπου μπορείς να διαβάσεις και να συζητήσεις άλλα από τα συνήθη που κυκλοφορούν...

    Λατρεύω τον Ακριθάκη, πάρα πολύ!!
    Πιστεύω πως το έργο του έχει πολλές αναγνώσεις.
    Κάθε φορά που βλέπω έργα του, μου δημιουργείται η διάθεση, να εγκαταλείψω τις όποιες σκέψεις μου της στιγμής και να πάω αλλού. Δεν είναι ακριβώς "φυγή" ούτε "ταξίδι"
    είναι κάτι άλλο που δεν βρίσκω ακριβώς τα λόγια να το περιγράψω...
    Οι βαλίτσες του εμένα μου δίνουν την αίσθηση πως είναι γεμάτες από δαιδαλώδεις διαδρομές!

    Νομίζω πως είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον άνθρωπο από το έργο (και αυτό δεν το λέω μόνο για τον Ακριθάκη).
    Τα έργα, δεν είναι παρά ακτινογραφίες...
    Βέβαια αναρωτιέμαι, είναι ακτινογραφίες του ανθρώπου-δημιουργού ή μήπως είναι δικές μας μέσα από το έργο του?? ή μήπως και τα δύο?

    Όσο για τον πόνο και τον έρωτα, για μένα είναι σαφές πως χωρίς αυτά, δεν υπάρχει τέχνη.
    Ίσως ακούγομαι λίγο ακραία, αλλά πραγματικά πιστεύω πως δεν γίνεται αλλιώς. Ο πόνος εμπεριέχει έρωτα και ο έρωτας, πόνο.
    Και φυσικά όχι μόνον αυτό. Είναι ένα θέμα που θα μπορούσα να μιλάω γι αυτό με τις ώρες,
    αισθάνομαι όμως πως το σχόλιο μου έχει την τάση να γίνει "σεντόνι"....

    Καλό βράδυ ή μάλλον νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Emego μου, μια μικρή χάρη να σου ζητήσω?
    Αν δεν είναι κόπος για σένα, θα ήθελα να μου στείλεις στο μεηλ μου, από το προηγούμενο μπλογκ σου εκείνο το κορυφαίο
    "Κουφόλουπο με μπίσκη"
    Το έχω υποσχεθεί σε κάτι φίλους, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, το βρίσκω ως το
    ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ!!!!
    και καλό είναι να το έχω... αχρείαστο νάναι!
    Σ'ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Mεγάλη μου τιμή να σχολιάζεις το μπλόγκ μου παραμονές της έκθεσής σου. Τα σχόλιά σου με αφορούν και τα περιμένω με περιέργεια.

    Η μόνη ίσως παρατήρηση που έχω να κάνω, είναι, για τις «ακτινογραφίες». Δεν βοηθά πιστεύω μια τέτοια μηχανιστική διαπίστωση. Αμέσως μετά αναρωτιέσαι «μήπως είναι δικές μας μέσα από το έργο του» και λέω ότι εάν αντικαταστήσουμε την λέξη ακτινογραφίες με τη λέξη ερμηνείες-αναγνώσεις (θέλει φτιάξιμο και η σύνταξη) τότε αλλάζει το νόημα και βρισκόμαστε στο πιο καίριο ερώτημα για την τέχνη: Υπάρχει άραγε μια αποκλειστική ερμηνεία για το έργο τέχνης η τόσες όσοι και οι θεατές? Νομιμοποιούμαστε να ερμηνεύουμε αυθαίρετα η θα πρέπει να γνωρίζουμε τον καλλιτέχνη, την πορεία του κ.τ.λ. προκειμένου να τον καταλάβουμε?
    Απαντώ θετικά στην πρώτη γιατί άρει τον ρόλο της αυθεντίας–ειδικού που σφετερίζεται την αποκλειστικότητα της αξιολόγησης και πετά έξω τον καθημερινό θεατή που τόσο έχει ανάγκη η τέχνη.
    Στην δεύτερη απαντώ θετικά και στα δύο σκέλη της, γιατί εάν δεν έχουμε μια πρόληψη για το έργο, του οποιοδήποτε καλλιτέχνη, δεν μπορούμε καν να τον προσεγγίσουμε. Έτσι και γι΄αυτό, οι δικές σου ερμηνείες, μου ανοίγουν άλλα παράθυρα στη θέαση του ιδίου έργου.
    Σε προκαλώ λοιπόν να το κάνεις και μη φοβάσαι τα σεντόνια. Εάν είναι ζεστά τώρα το χειμώνα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλησπέρα, είμαι ο Αντώνης που αναρωτιέσαι "που βρίσκω όλε αυτές τις αφίσες"?
    Είμαι dj κ έχω πολλούς φίλους dj. αυτός ήταν κ ο λόγος που άνοιξα το εν λόγω blog.
    Λοιπόν ο Ακριθάκης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ζωγράφους. "χρησιμοποιήσα" ένα έργο του πολύ παλιά για να φτειάξω μια αφίσα μου, για μια εκδήλωσει όπου ήμουν dj. Θα χαρώ να έχουμε μια "επαφή"
    Καλό απόγευμα
    Αντώνης ή αλλιώς A@H2O

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. HERDEN LOLLIA με εκπλήσεις ευχάριστα. Dj με αγαπημένο τον Ακριθάκη? Τι να πώ υπάρχει και αυτή η πλευρά. Είμαι ανοιχτός θέλω να την γνωρίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα,
    σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου στην έκθεση...
    Και μένα με αφορούν τα σχόλια σου, και περιμένω να τα ακούσω κάπως πιο αναλυτικά!
    Δεν έχει "σεντόνια" σήμερα, τώρα μου βγαίνει όλη η κούραση....
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ε! καλά δεν ασχολούμε μόνο με το dj, μουσικός είμαι, κ φυσικά η τέχνη παίζει μεγάλο ρόλο στην δουλειά μου, αλλά κ στις δουλειές μου.
    περισσότερα μπορείς να μάθεις στις παρακάτω σελίδες
    www.myspace.com/toisile είναι η μουσική μου σελίδα
    www.myspace.com/herdenlollia είναι η dj σελίδα μου
    www.myspace.com/muzak7 dj+art ομάδα που συμμετέχω

    εσύ με τι ασχολείσαι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δεν συμφωνώ απαραίτητα με τον όρο "όπου πόνος, μεγάλος καλλιτέχνης", υπήρξαν αρκετοί καλλιτέχνες που φτειάξαν πολύ ωραία έργα κ ζουσαν σε στιγμές μεγάλης ευτυχίας.
    Απλά όταν πονάς βγαίνει με μεγαλύτερη φόρα η συναισθηματική σου φόρτηση.
    Μιλάω εκ πείρας, βλέποντας κ τις δύο πλευρές κ είμαι σίγουρος πως κ στις δύο περιπτωσεις το αποτέλεσμα είναι καλό.
    Από εκεί κ πέρα, έχει να κάνει με το αν είναι αυτό που πρεσβεύει ή είναι απλά ένας ακόμα από τους πολλούς που βγαίνουν κ μετά σαν διατοντάς αστέρας χάνεται στον αχανή ουρανό του τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Mariela θα τα πούμε, άν και δεν κατέχω τίποτα περισσότερο από την ματιά μου, και πολλές φορές δεν την εμπιστεύομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @HERDEN LOLLIA Στην ερώτησή σου απαντά το προφίλ μου.
    Προσωπικά δεν ξέρω τέτοιους καλλιτέχνες. Οι αφορισμοί φυσικά δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά να: άμα τη βρίσκεις γιατί να καθίσεις να την ζωγραφίσεις? θα την χάσεις στα σίγουρα. Η μουσική ίσως να διαφέρει αλλά πόοοοοσο? Δυστυχώς η εμβάθυνση παρουσιάζεται ως απόρροια απώλειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. καλημέρα
    εγώ νομίζω ότι έχουμε συνηθήσει την εικόνα των καλλιτεχνών, των περασμένων αιώνων, που λόγω κακών συνθηκών γενικότερα, ζούσαν σε μαύρο χάλι κ η τέχνη τους ήταν σε έξαρση.
    Όμως δεν είναι πάντα όλα μαύρα, ευτυχώς, υπάρχουν κ άλλα χρώματα. Επί πλέον, γιατί να μην κάτσεις να ζωγραφίσεις την ευτυχια την οποία βρίσκεσαι, αλίμονο, αν οι απανταχού της τέχνης, απεικόνιζαν με όποιο μέσω εκφρασης, μόνο τον πόνο. Σε αυτή την περίπτωση πόνου είναι η έκφραση σαν λύτρωση, στην περίπτωση ευτυχίας είναι η έκφραση της απεικόνησης του που βρίσκομαι αυτήν την στιγμή.
    Ο Χουντερβ'αϊζερ ζωγράφισε πόλλους από τους πινάκες του, σε κατάσταση ευτυχίας.
    Το ίδιο συμβαίνει με την μουσική, δε είναι όλοι "καταραμένοι", υπάρχει πλειάδα μουσικών που γράφουν σε τέτοια κατάσταση κ ευτυχως που υπάρχουν κ αυτοί. Κ εν πάση περιπτώση, το θέμα δεν είναι αν γράφεις μέσα από τον πόνο ή μέσα από την ευτυχία, αλλά αν αυτο που κάνεις το "ζείς" κ σε λυτρώνεις ή αν τελικά σφαιτερίζεσαι μια τέτοια κατάσταση "καταραμένου" ή μη καλλιτέχνη, για να παρουσιάσεις κάτι που να "μοιάζει" άλλα που δεν είναι.
    Μεγάλη συζήτηση, για 'ωρες, μέρες.
    Πάντως ευχαριστώ που υπάρχεις κ μπορούμε κ ανταλλάσουμε κουβ'εντες.
    Στο Herden Lollia έχω κάνει αφιέρωμα σε Ερασιτέχνη Φωτογράφο - φίλο μου -, παλαιότερη ανάρτηση, δες την κ πές μου την γνώμη σου. Ήταν η 1η μου ηλεκτρονική έκθεση φιλοξενώντας τον, θα ακολουθήσουν κ αλλοι στην πορεία. Είπαμε το Herden Lollia δεν είναι μόνο μουσική

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Emego μου, όταν θελήσω τη γνώμη ειδικού, μπορώ να τη ζητήσω.... Προς το παρόν θέλω τη δική σου ματιά. Εγώ την εμπιστεύομαι, κρίνοντας από αυτά που έχεις καταθέσει ο ίδιος και τα οποία θαυμάζω.

    Προς Herden Lollia
    Καλό θα είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
    Μιλώντας για πόνο δε σημαίνει πως όταν δημιουργούμε είμαστε κατ'ανάγκη δυστυχισμένοι. Το αντίθετο θα έλεγα....
    Όταν κάτι που έχεις μέσα σου το βλέπεις να μορφοποιείται νιώθεις μια πληρότητα και αυτό είναι ευτυχία.
    Μιλάμε όμως για κάτι άλλο, πιο βαθύ και πιο πρωτογενές...
    Μιλάμε για τον πόνο που σε κάνει να σκύψεις πιο βαθιά μέσα σου, να γίνεις πιο ταπεινός και πιο ανθρώπινος.
    Μιλάμε για τον πόνο που αφαιρεί κάθε ίχνος ματαιοδοξίας και ναρκισσισμού (στοιχεία που υπάρχουν σε κάθε καλλιτέχνη) και οδηγεί τα βήματα σου παραπέρα...
    Και αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τις δύσκολες συνθήκες ζωής και πολλές φορές μιζέριας, που βίωναν κάποιοι καλλιτέχνες τον προηγούμενο αιώνα (ίσως και σήμερα, δεν ξέρω) όπως λες....
    Σαφώς σημασία έχει να ζεις αυτό που κάνεις και αν μη τι άλλο να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.
    Αυτά που καταθέτω εδώ, είναι προσωπικό βίωμα και οχι θεωρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ mariela > κ εγώ αυτό που καταθέτω είναι προσωπικά βιώματα. Τελικά ο κάθε καλιτέχνης , βιώνει διαφορετικά το προσωπκό του κ διαφορετικά το εκφράζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Θα συμφωνήσω με την @Mariela για «τον πόνο που σε κάνει να σκύψεις πιο βαθιά μέσα σου, να γίνεις πιο ταπεινός και πιο ανθρώπινος» απλά θα διευκρινίσω τι εννοώ εγώ πόνο. Η συνειδητοποίηση της ματαιότητας της ύπαρξης (λόγω θανάτου) είναι πόνος που προσπαθούμε με διάφορα μέσα να απαλύνουμε η να αποδεχτούμε. Οι καλλιτέχνες όμως εξερευνώντας τις βαθιές περιοχές της ύπαρξης έρχονται, κατ’ ανάγκη αντιμέτωποι, με αυτόν τον πόνο και τον βιώνουν σε όλη του την έκταση και την αγριότητα. Ο Καντίνσκυ έλεγε ότι ο καλλιτέχνης κουβαλά σταυρό και κατ’ αντιστοιχία με το άλλο εσταυρωμένο, τον κουβαλά οικειοθελώς. Που χωρά η ευτυχία δεν το βλέπω μόνο μια Σισύφεια ανταπόδοση μπορώ να φανταστώ μονάχα.
    Όσο αφορά τον Hundertwasser μάλλον ανήκει στην περίπτωση του Ακριθάκη εάν κρίνω από το έργο του και την δολοφονία όλων των δικών του από τους Ναζί. Ήταν δηλαδή ένας καλλιτέχνης που αγωνιζόταν μια ζωή, να ξορκίσει το άγγιγμα του θανάτου, βρίσκοντας την επιστροφή στη φύση, τον γυμνισμό και την αντίδραση προς το κατεστημένο, καταφύγιο από τις Ερινύες του. Μην ξεχνάμε ότι δημιούργησε επηρεασμένος από το κίνημα των Χίπης που είχε ανάλογες αναφορές. Η επιθυμία του να ταφεί στη Νέα Ζηλανδία στον κήπο τού "ευτυχισμένου νεκρού" κάτω από ένα δέντρο τουλίπας μου μοιάζει σαν λύτρωση παρά σαν κατάληξη μιας ευτυχισμένης ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. δεν θα επιμείνω περισσότερο. ως καλλιτέχνης βιώνω κ την μία περίπτωση κ την δεύτερη περίπτωση. το αποτέλεσμα κ τον δύο είναι ξεχωριστό αυτό είναι κ τίποτε άλλο.
    Πέραν τούτου αναλωνόμαστε στο αν είναι καλύτερο το ένα ή το άλλο, ενώ τελικα το αποτέλεσμα μετράει κ τι πέρνει από αυτό ο θεατής-ακροατής κ που τον πάει. Είναι η χαρά? είναι η θλίψη? είναι κ τα δύο μαζί? το ταξίδι που θα σε πάρει κ που θα σε οδηγήσει έχει σημασία......
    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @HERDEN LOLLIA συμφωνώ ας μείνουμε "στο ταξίδι που θα σε πάρει κ που θα σε οδηγήσει". Καλό ΠΣΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Θα συμφωνήσω κι εγώ σ' αυτό το "ταξίδι" κιας έχουμε όλοι ένα όμορφο ΠΣΚ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλησπέρα κι από μένα.
    Βρίσκω πάρα πολύ ορθή και άψογα διατυπωμένη την άποψη της Μαριέλας περί "πόνου"....
    Θάλεγα περί των προυποθέσεων για καλλιτεχνική δημιουργία.

    Καλό ΣΚ σε όλη την παρέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή